Het essay ‘Groei is vrijheid’ van Marike Stellinga in het Kerstnummer zou tot, zeg, 1970, niet misstaan hebben. Daarna begon het tot ons door te dringen dat we met de moderne economie bezig waren haar eigen draagvlak, de biosfeer, te ondermijnen. Alleen naar die economen die de ecologie diepgaand in hun denken opgenomen hebben, kunnen we nog gevaarloos luisteren. Doorgroeien om het milieubehoud te betalen noemde onze eerste groene econoom Roefie Hueting al vroeg een gotspe. Mijn tegeltjeswijsheid voor Stellinga luidt: You can have too much of a good thing. Dit geldt bijvoorbeeld voor arbeidsdeling, intensivering en innovatie, kredietverlening, concurrentie en handel. Maar het systeem van geld-moet-groeien zorgt voor groeidwang, zodat wenden of afremmen verre van eenvoudig is. Adam Smith parafraserend, stelt de Amerikaanse econoom Herman Daly (Worldbank en Maryland university): “The virtues of the past have become the sins of today.” De ecologie dwingt ons allen tot herziening van de oude opvattingen. Als Elsevier zou breken met de mainstream benadering van de economie, zou het blad niet langer deel uitmaken van het probleem maar gaan bijdragen aan de oplossing.
Willem Hoogendijk
Stichting Aarde
Opgenomen in Elsevier, begin januari 2011.
Als goede liberalen mèt de laatste zin. Jofel!
